محققان استرالیایی رویه جدیدی برای تجزیه کارآمدتر و ارزان‌قیمت‌تر آب به هیدروژن ابداع کرده‌اند که می‌تواند آب را با راندمان بی‌سابقه انرژی ۸۳.۷ درصد تجزیه کند.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA) به نقل از پایگاه اینترنتی نیواطلس، محققان دانشگاه «نیو ساوت ولز» در استرالیا ادعا می‌کنند که این روش کارآمدتر و ارزان‌قیمت‌تر تجزیه هیدروژن از آب می‌تواند آغازگر اقتصاد هیدروژن «سبز» باشد.

این روزها وسایل زیادی بر اساس ایده «اقتصاد هیدروژنی» ساخته می‌شوند؛ در ایده اقتصاد هیدروژنی، سوخت فشرده هیدروژن به یک منبع انرژی مانند بنزین تبدیل می‌شود و خودروهای پیل سوختی (fuel cell) که برای تولید برق از هیدروژن استفاده می‌کنند در کنار خودروهای برقی و موتورهای احتراقی قرار می‌گیرند.

اکنون در استرالیا هیدروژن از طریق یکی از کثیف‌ترین روش‌های محیط زیستی ممکن یعنی سوزاندن زغال سنگ قهوه‌ای تولید می‌شود؛ در این رویه برای تولید سه تن هیدروژن فشرده مایع، به  ۱۶۰ تن زغال سنگ نیاز است و ۱۰۰ تن دی اکسید کربن نیز به عنوان محصول جانبی تولید می‌شود.

اما روش «سبز» (سازگار با محیط زیست) تولید هیدروژن، تجزیه آن از آب با استفاده از الکترولیز است. در این روش آب در ظرفی قرار می‌گیرد که دارای دو الکترود است و برق در آنها جریان دارد. با اتصال جریان برق در میان الکترودها، اکسیژن در آند و هیدروژن در کاتد جمع می‌شود و اگر در این رویه جریان برق به طور مدام برقرار باشد در این صورت می‌توان به صورت سبز هیدروژن تولید کرد. اما مشکل اینجاست که تجزیه آب گران‌قیمت و ناکارآمد است و رقابت هیدروژن سبز را در برابر هیدروژن قهوه‌ای و یا بنزین دشوار می‌سازد.

اکنون محققان استرالیایی اعلام کردند که موفق به ابداع روشی شده‌اند که می‌تواند آب را بالاترین راندمان انرژی که تاکنون گزارش شده، تجزیه کند.

این محققان گزارش دادند که در این روش موفق شده‌اند پلاتین گران‌قیمت بر روی کاتالیزور کربن را با استفاده از «کاتالیزور نانوذرات Janus با رابط اکسید نیکل- آهن» جایگزین کند؛ مدار حاصل می‌تواند آب را با راندمان انرژی ۸۳.۷ درصد تجزیه کند. آنها در این روش برای تجزیه هیدروژن از آب از به جای کاتالیست‌های گرانول، روتین، پلاتین و ایریدیم که تولیدکنندگان بزرگ هیدروژن از آنها استفاده می‌کنند و بسیار گران‌قیمت هستند از کاتالیزور آهن و نیکل استفاده می‌کنند.

مقاله‌ای در رابطه با این روش در مجله Nature Communications منتشر شده است.

انتهای پیام