محققان دانشگاه UCL واقع در لندن دریافتند ساکنان مناطق آلوده که در معرض مقادیر بیشتری از ذرات آلاینده قرار دارند حداقل ۶ درصد بیش از سایرین در معرض ابتلا به گلوکوم (آب سیاه) قرار دارند.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA) به نقل از پایگاه خبری مدیکال اکسپرس، این تحقیقات با استفاده از اطلاعات مربوط به معاینه چشم ۱۱۱ هزار و ۳۷۰ داوطلب ساکن شهرهای مختلف انگلیس بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ میلادی انجام گرفته است. محققان این اطلاعات را با اطلاعات مربوط به آدرس و میزان آلودگی محل زندگی هریک از داوطلبان تطبیق دادند. تمرکز این تحقیقات بر آلودگی حاصل از ذرات معلق کوچکتر از ۲.۵ میکرومتر بود. در این بررسی‌ها مناطق مختلف بسته به میزان آلودگی به چهار گروه تقسیم شدند و مشخص شد افرادی که در آلوده‌ترین مناطق زندگی می‌کنند حداقل ۶ درصد بیش از ساکنین سایر مناطق در معرض ابتلا به گلوکوم قرار دارند.

اغلب فاکتورهای ریسک گلوکوم مانند عوامل ژنتیکی و افزایش سن، خارج از کنترل ما قرار دارند، با وجود این به نظر می‌رسد پس از فشار چشم که می‌توان آن را با تغییر سبک زندگی یا مصرف دارو کنترل کرد، آلودگی هوا عامل دیگری است که تحت کنترل ما قرار دارد.

این تحقیقات نیز دلیل دیگری است که نشان می‌دهد آلودگی هوا باید به عنوان یک مشکل جدی در رابطه با سلامت عمومی مورد توجه قرار گیرد.

آب سیاه به دلیل اختلال در جریان خون اعصاب بینایی بوجود می‌آید و به مرور زمان پیشرفت می‌کند. این عارضه زمانی اتفاق می‌افتد که فشار مایع داخل چشم افزایش یابد و این مایع آن طور که باید در چشم گردش نکند. به طور طبیعی بین قرنیه و عدسی چشم مایعی به نام زلالیه وجود دارد که از مویرگ‌ها ترشح می‌شود و تامین کننده مواد غذایی و اکسیژن برای عدسی و قرنیه است و از طرفی مواد زاید را از طریق خون دفع می‌کند. زلالیه همراه با زجاجیه فشار درونی چشم را ثابت نگه می‌دارد و شکل کروی چشم را حفظ می‌کند. در صورتی که در تصفیه زلالیه اختلالی به وجود آید و مایع به همان سرعتی که ترشح می‌شود بازجذب نشود، فشار چشم افزایش می‌یابد و عارضه آب سیاه رخ می‌دهد.

علاوه بر عوامل ارثی، عفونت شدید چشم، مواد شیمیایی، بیماری‌های التهابی و انسداد عروق خونی داخل چشم نیز از عوامل غیر شایع آب سیاه هستند. بیماری آب سیاه معمولا هر دو چشم را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ اما ممکن است در یک چشم شدیدتر باشد.

گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Investigative Ophthalmology & Visual Science منتشر شده است.

انتهای پیام