رئیس اداره بیابان اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران با اشاره به اینکه عوامل ایجاد پدیده گرد و غبار و آلودگی هوا در استان تهران طبیعی و انسانی است، اظهارکرد: اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران به جهت جلوگیری از افزایش اراضی بیابانی و کاهش اراضی بیابانی موجود اقداماتی را انجام داده است.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA)، پیمان شفیعی با بیان اینکه ۱۰۵ هزار هکتار از اراضی ملی استان تهران شامل اراضی بیابانی و فاقد پوشش گیاهی است، اظهار کرد: براساس مطالعات بروز رسانی مناطق تحت تاثیر و کانون بحرانی فرسایش بادی کشور در سال ۱۳۹۸ تهیه شده توسط سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور ، سطوح بیابانی استان تهران افزایش یافت و  ۱۴۳ هزار و ۵۲۹  هکتار اعلام شد.

وی با اشاره به اینکه عوامل ایجاد پدیده گرد و غبار و آلودگی هوا در استان تهران طبیعی و انسانی است، اظهارکرد: اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران به جهت جلوگیری از افزایش اراضی بیابانی و کاهش اراضی بیابانی موجود اقداماتی را انجام داده است.

وی ادامه داد: این اقدامات در راستای تعهدات و مبادله موافقتنامه‌های ملی و استانی از دهه ۴۰ تا هم اکنون شامل  حدود ۲۲ هزار هکتار از عرصه‌های بیابانی (معادل ۲۱  درصد  عرصه های بیابانی)  به تفکیک  شهرستان ملارد ۱۲ هزارهکتار و شهرستان ورامین ۱۰ هزار هکتار برابر طرح‌های مصوب عملیات بیابان‌زدایی و تثبیت شن های روان است که حدود ۵۰  درصد  اقدامات صورت گرفته در مناطق کانونهای بحرانی بوده است.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی اداره کل منابع طبیعی و آبخیزداری استان تهران شفیعی در پایان اظهارکرد: دستاوردها و نتایج اقدامات انجام شده دارای ابعاد زیست محیطی مانند افزایش تنوع و غنای پوشش گیاهی منطقه، افزایش تولید و عملکرد گونه‌های گیاهی، جلوگیری از فرسایش بادی، کاهش شدت گرد و غبارهای موجود در منطقه، افزایش ذخیره سفره‌های آب‌های زیرزمینی، کاهش میزان بیماری و مرگ و میر ناشی از انتشار ریزگردها، جلوگیری از وقوع سیل و متعاقب آن هدر رفت خاک، مقابله با بیابان‌زایی، ترسیب کربن اتمسفری و جلوگیری از وقوع پدیده گرمایش جهانی، ایجاد پناهگاه حیات وحش و غنی شدن فون منطقه، تلطیف هوا و افزایش میزان اکسیژن تولید شده و  ابعاد اقتصادی اجتماعی مانند کمک به مدیریت پایدار و استفاده عاقلانه از منابع طبیعی، سازماندهی و بالا بردن ظرفیت مردم از طریق آموزش و توانمندسازی جوامع محلی برای انجام کار مشارکتی، ایجاد معیشت پایدار و در آمدزایی، مشارکت در بهبود دسترسی به خدمات، احیای اراضی مرتعی تخریب یافته، جلوگیری از مهاجرت روستائیان به شهرها، زمینه توسعه فضای کسب وکار و ایجاد مشاغل جایگزین است.

انتهای پیام