در حالی که در دسترس‌ بودن آب به عنوان یک مشکل مهم و فعلی که معیشت و سلامت مردم را در بسیاری از مناطق تهدید می‌کند پذیرفته می‌شود، این موضوع در مورد کیفیت آب صادق نیست.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA) به نقل از ارث، بانک جهانی آلودگی آب را بحران نامرئی نامیده و تاکید کرده است، از آنجایی که کیفیت آب اغلب به سختی قابل تشخیص و برای چشم انسان نامحسوس است، در سراسر جهان تحت نظارت قرار نمی‌گیرد.

با افزایش جمعیت انسانی، توسعه اقتصادی و کشاورزی و تغییرات آب‌ و هوایی، کیفیت آب به‌ طور فزاینده‌ای تحت فشار قرار می‌گیرد. با این حال آب پاک برای نیازهای اجتماعی ما مانند سلامت عمومی، تولید انرژی و تولید محصول و برای حفاظت از سلامت اکوسیستم حیاتی است.

هدف توسعه پایدار سازمان ملل‌متحد کشورها را ملزم می‌کند که میزان فاضلاب تصفیه نشده که تا سال ۲۰۳۰ به محیط زیست تخلیه می‌کنند را به نصف کاهش دهند.

در حال حاضر سیستم‌های آبیاری مقیاس‌بزرگ برای کشاورزی باعث ایجاد مشکلات شوری در شمال هند شده و بر فرآیندهای صنعتی در شرق چین نیز تاثیرگذار بوده است. البته بخش‌های خانگی و دامپروری نیز باعث بروز آلودگی با مواد آلی و بیماری‌زا در سراسر جهان می‌شود.

نتایج بررسی‌ها نشان می‌دهد انتقال آلودگی از مناطق بالادست همچنان منجر به کاهش کیفیت آب در پایین‌دست می‌شود. این یافته‌ها نشان می‌دهد اگرچه هدف توسعه پایدار سازمان ملل‌ متحد منجر به بهبود کیفیت آب می‌شود اما لزوما این موضوع به تنهایی کافی نخواهد بود و به هدف کلی تامین آب پاک برای همه دست نخواهد یافت.

محققان می‌گویند آب بی‌کیفیت می‌تواند انسان را به روش‌های مختلف تحت تاثیر قرار دهد. آلودگی آلی و پاتوژن باعث بروز خطراتی برای سلامت انسان می‌شود. افزایش سطح شوری بهره‌وری کشاورزی را تهدید می‌کند و افزایش دمای آب نیز می‌تواند عملکرد نیروگاه‌های حرارتی که برای خنک‌سازی به منابع آب سطحی وابسته هستند را مختل کند. علاوه بر این همه این آلاینده‌ها می‌توانند بر محیط آبی تاثیر منفی بگذارند و اکوسیستم‌ها را تهدید کنند.

البته معایب هزینه کیفیت نامناسب آب برای مصارف بخشی نیز باید در نظر گرفته شود. با این حال در نهایت ما باید انتشار آلاینده‌های خود را کاهش و رویکردهای جدیدی را برای مدیریت فاضلاب توسعه دهیم.

انتهای پیام