نتایج بررسی‌ها نشان داده است که در حال حاضر بیش از دو سال از میانگین طول عمر انسان در سراسر جهان به دلیل آلودگی ذرات معلق کاهش می‌یابد با این حال، سرمایه‌گذاری در مقابله با آلودگی هوا بسیار از مقیاس این مشکل عقب باقی مانده است.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA)، باوجود شروع همه‌گیری کووید-۱۹ و کاهش رشد اقتصادی متعاقب آن که در این دوران بسیاری از مکان‌ها دوره‌های کوتاهی از هوای پاک‌تر را ثبت کردند، سطح جهانی آلودگی در سال ۲۰۲۰ تا حد زیادی همانند قبل باقی ماند.

طبق آخرین داده‌های شاخص کیفیت هوا و زندگی (AQLI)، بیش از دو سال از میانگین امید به زندگی انسان در سراسر جهان را به دلیل آلودگی ذرات معلق از دست می‌دهیم. این مشکلات که  طول عمر انسان را تحت تاثیر قرار می‌دهند بیشتر از تلفات ناشی از صدمات جاده‌ای، بیماری‌هایی مانند ایدز، مالاریا و جنگ است.

سرمایه‌گذاری جهانی در زیرساخت‌های مدیریت کیفیت هوا بسیار کم و اکنون زمان سرمایه‌گذاری در کیفیت هوا فرا رسیده است. البته سرمایه‌گذاری برای مقابله با آلودگی هوا بسیار از مقیاس این مشکل عقب است.

 بر اساس گزارش بنیاد هوای پاک، برای مثال، خیریه‌های جهانی سالانه تنها ۴۰ میلیون دلار سرمایه‌گذاری می‌کنند و این در تضاد شدید با بیماری ایدز است که پس از تلاش‌های موفقیت‌آمیز در طول دهه‌ها، اکنون تأثیر کمتری بر امید به زندگی جهانی دارد اما هنوز حمایت مالی از آن ۱۶ برابر بیشتر از آلودگی هواست.

در حالی که سطوح فعلی آلودگی جهانی و بودجه برای مقابله با آن تصویر تاریکی نشان می‌دهد اما چیزهای زیادی برای امیدواری وجود دارد. نمونه‌های فراوانی از کشورها و شهرهایی مشاهده می‌شود که هوای خود را با موفقیت تمیز می‌کنند. برای مثال، از سال ۲۰۱۳ تا ۲۰۲۰، چین کاهش حیرت‌آور ۴۰ درصدی در آلودگی ذرات معلق را تجربه کرده است و به طور متوسط بیش از دو سال به طول عمر شهروندانش افزوده است البته در صورتی که این سطوح پاک‌تر حفظ شود.

این بهبودها نتیجه اقدامات سیاستی هماهنگ و جاه‌طلبانه دولت چین از جمله ایجاد اهداف فراگیر و قابل اندازه‌گیری برای افزایش سریع کیفیت هوا همچنین راه‌حل‌های خاص مانند محدود کردن تعداد وسایل نقلیه در شهرهای بزرگ، کاهش ظرفیت فولادسازی و کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای از نیروگاه‌های زغال سنگ یا حتی جابجایی یا ممنوعیت آن بود.

ایالات‌متحده یکی دیگر از نمونه‌های موفق است که به هوای پاک‌تر دست یافته و از آن بهره می‌برد. در سال ۱۹۷۰، زمانی که قانون هوای پاک و مجموعه‌ای از اقدامات نظارتی دیگر اجرا شدند، تقریبا ۵۰ درصد از آمریکایی‌ها بیش از ۱.۵ سال از امید به زندگی خود را به دلیل آلودگی هوا از دست می‌دادند اما در سال ۲۰۲۰، یک آمریکایی به طور متوسط دو ماه از عمر خود را به دلیل آلودگی ذرات آلاینده از دست داد.

تلاش‌های سیاسی در این کشورها موفقیت‌آمیز بود زیرا هر دو کشور روی فناوری، زیرساخت‌ها و نیروی انسانی مورد نیاز برای مدیریت مشکل سرمایه‌گذاری کردند و این شامل توانایی اندازه‌گیری و نظارت بر کیفیت هوا در طولانی‌مدت بود.

نظارت قابل اعتماد، کلید بهبود کیفیت هواست. داده‌های پایش قابل اعتماد برای توانایی اجرای سیاست‌ها، ارزیابی پیشرفت و انتقال کیفیت هوا به عموم برای ایجاد اعتماد و حرکت برای حفظ اهداف سیاست ضروری است.

زیرساخت‌های کیفیت هوا  یا فقدان آن، اغلب تفاوت اساسی بین سیاست‌های کیفیت هوا موثر و ناکارآمد است. در بسیاری از کشورها، مسئله در مورد اتخاذ سیاست‌های عالی کیفیت هوا نیست آنها از قبل وجود دارند بلکه در مورد داشتن تخصص، نیروی انسانی و فناوری برای اجرای آنهاست.

با این حال، وقتی به مرحله جهانی که بودجه توسعه رسمی در آن هزینه می‌شود نگاه می‌کنیم، متوجه می‌شویم که زیرساخت‌های مدیریت کیفیت هوا، نظارت قوی داده‌ها و ابزارهای ارتباط عمومی وجود ندارد.

بر اساس گزارش سال ۲۰۲۱ بنیاد هوای پاک در مورد وضعیت بودجه جهانی کیفیت هوا، پروژه‌های داده و ارتباطات هر کدام یک درصد یا کمتر از بودجه رسمی توسعه کیفیت هوا را تشکیل می‌دهند اما این فرصت نهفته است.

با توجه به وضعیت فعلی سرمایه‌گذاری کم در آلودگی هوا و وضعیت حتی ضعیف‌تر برای زیرساخت‌های مدیریت کیفیت هوا، یک افزایش مطلق جزئی در بودجه برای چنین پروژه‌هایی می‌تواند منجر به افزایش نسبی زیادی در بهبود ظرفیت جهانی برای مقابله با آلودگی هوا شود.

انتهای پیام