از دست‌دادن تنوع زیستی و تغییرات اقلیمی دو چالش اساسی زیست‌محیطی هستند که بشر امروزی با آن مواجه است.
از دست‌دادن تنوع زیستی و تغییرات اقلیمی دو چالش اساسی زیست‌محیطی هستند که بشر امروزی با آن مواجه است. اگرچه این دو موضوع تا حد زیادی به‌طور جداگانه مورد بررسی قرار گرفته‌اند اما نتایج بررسی نشان می‌دهد، بسیاری از اقدامات حفاظتی که از دست دادن تنوع زیستی را کند، متوقف یا معکوس می‌کند می‌توانند به نفع تغییرات آب‌وهوایی باشند.
به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA) به نقل از ارث، بر اساس اولین پیش‌نویس «چارچوب جهانی تنوع زیستی پسا ۲۰۲۰» که توسط دبیرخانه کنوانسیون سازمان ملل در مورد تنوع زیستی منتشر شد، ۲۱ هدف وجود دارد که باید تا سال ۲۰۳۰ به منظور کاهش تهدیدهای بالقوه برای تنوع زیستی اجرا شوند.
اکنون کارشناسان دریافتند که ۱۴ مورد از این اهداف می‌توانند تغییرات آب‌وهوایی را نیز کاهش دهند. یکی از اینها، برای مثال، ایجاد مناطق حفاظت شده و اتصال مناطق موجود از طریق کریدورهای طبیعی است.
جی ستل، یکی از محققان این مطالعه و زیست‌شناس در مرکز تحقیقات محیطی هلمهولتز آلمان گفت: «شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد ایجاد مناطق حفاظت شده جدید و مدیریت کافی مناطق موجود در خشکی و دریا به کاهش تغییرات آب‌وهوایی از طریق جذب و ذخیره کربن کمک می‌کند».
مطالعات قبلی نشان داده است که مناطق حفاظت شده زمینی در سراسر جهان ۱۲ تا ۱۶ درصد از کل ذخایر کربن جهانی را ذخیره می‌کنند، در حالی که اکوسیستم‌های اعماق دریا نیز به‌عنوان غرق کربن عمل می‌کنند.
سایر اهداف تنوع زیستی که می‌توانند به کاهش تغییرات آب‌وهوایی نیز کمک کنند عبارتند از: بازسازی اکوسیستم‌های تخریب‌شده (مانند جنگل‌های استوایی یا نیمه گرمسیری) یا زیستگاه‌های ساحلی (مانند صخره‌های مرجانی یا بسترهای چمن دریایی)، توسعه زیرساخت‌های سبز و آبی در شهرها (مانند پارک‌ها، دریاچه‌ها یا بام‌های سبز)، مقابله با زباله به روشی پایدارتر از طریق جداسازی محصولات زیست‌تخریب‌پذیر از محصولات قابل بازیافت، کاهش آلودگی ناشی از مواد مغذی اضافی یا افزایش پایداری زنجیره تولید و تامین موادغذایی.
با این حال، ممکن است اهداف متناقضی بین حفاظت از تنوع زیستی و اقلیم وجود داشته باشد بنابراین، کاهش تغییرات آب‌وهوایی در حالی که اقدامات سازگاری بدون از دست‌دادن تنوع زیستی انجام می‌شود، اغلب تنها از طریق مصالحه امکان‌پذیر است. همچنین این خطر وجود دارد که طبیعت به‌عنوان وسیله‌ای برای حل مشکل آب‌وهوا مورد بحث قرار گیرد و این مشکل‌ساز است.
ظرفیت اکوسیستم‌ها برای کاهش روند تغییرات آب‌وهوایی بیش از حد برآورد شده است و تغییرات آب‌وهوایی به این ظرفیت آسیب می‌زند و تنها زمانی که ما موفق به کاهش شدید انتشار گازهای گلخانه‌ای از سوخت‌های فسیلی شویم، طبیعت می‌تواند به ما در تثبیت آب‌وهوا کمک کند.
یافته‌های این بررسی در نشریه Global Change Biology منتشر شده است.
انتهای پیام