دشت های سرسبزی از علفزارهای دریایی در اطراف جزایر بالئاری مدیترانه از قوی‌ترین سیستم های دفاع طبیعی در مقابل تغییرات اقلیمی بهره مند هستند.

به گزارش سایت خبری محیط زیست ایران (IENA)، یک هکتار از این گیاهان ظریف و کهن، سالانه ۱۵ برابر همین مساحت زمین در جنگل های آمازون، دی اکسید کربن جذب می کند.

اما این گنجینه جهانی موسوم به "پوسیدونیا" اکنون به دلایلی چون صنعت گردشگری، توسعه و تغییر اقلیم زیر فشار شدیدی قرار دارد.

علفزارهای پوسیدونیا در سراسر مدیترانه یافت می شوند اما فاصله میان دو منطقه به نام های مایورکا و فورمِنتِرا به خصوص از این نظر غنی هستند، به طوری که دو دهه پیش در فهرست میراث جهانی یونسکو جای گرفتند.

این ناحیه به وسعت ۵۵ هزار هکتار نقش مهمی در جذب دی اکسید کربن بازی می کند، به جلوگیری از فرسایش ساحلی کمک کرده و همچنین محیط مناسبی برای تخم‌ریزی ماهی هاست.

پروفسور کارلوس دوآرته در این مطالعه گفت: این علفزارها در جذب کربن شاهکارند.

او اخیرا اولین ارزیابی علمی در جهان از ارزش زیست محیطی این محوطه های دریایی که در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارند را منتشر کرده است.

بنابر این مطالعات، پوسیدونیا به عنوان تله ای فشرده از رسوبات عمل می کند و کربن را به دام می اندازد. همچنین در برابر تحلیل میکروبی خیلی مقاوم است، برای همین کربن جذب شده برای ده ها تا هزاران سال دست نخورده در آنجا می ماند.

این گیاهان بسته به دمای آب از طریق گل دادن یا با کِلون کردن (همسانه سازی) تکثیر می شوند و این توانایی باعث می شود برای مدت های دراز زیست کنند.

پروفسور دوآرته می گوید: این یک گیاه فوق العاده است نه فقط از نظر جذب کربن، بلکه همچنین به این دلیل که یکی از بادوام ترین ارگانیسم ها از نظر طول عمر در سیاره ماست.

وی گفت: در ناحیه حفاظت شده آیبیزا ما یک کلون را ثبت کردیم که تخمین می زنیم دانه ای که باعث پیدایش آن شده ۲۰۰ هزار سال قبل در بستر دریا رها شده و جوانه زده است.

دکتر نوریا ماربا از موسسه مطالعات پیشرفته مدیترانه در مایورکا می گوید: یک کلون به نوعی ابدی است. اگر خسارتی ندیده باشد می تواند برای همیشه زندگی کند - شاید نه برای همیشه اما برای مدتی عجیب طولانی.

اما علیرغم توانایی پوسیدونیا برای زندگی برای مدتی تقریبا نامحدود، چالش های عصر مدرن بیش از پیش برای آن خطرناک است.

این فرش زنده سبز که در زیر دریای بالئاری پهن شده با تهدید مستمر قایق هایی روبروست که با انداختن لنگر این علفزارها را مخدوش می کنند.

یک مطالعه نشان داد که در فاصله ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ دشت های دریایی پوسیدونیا در فورمنترا به دلیل لنگر انداختن ۴۴ درصد نابود شده است.

این گیاه خیلی آهسته رشد می کند و هزار سال طول می کشد تا خسارت ناشی از لنگر فقط یک قایق تفریحی که در یک روز ایجاد شده جبران شود.

تهدید دیگر ناشی از وجود مغذی هایی است که با فاضلاب رها شده از مراکز تصفیه آب این جزایر وارد دریا می شود.

اما بزرگترین تهدید علیه آنها ناشی از تغییر اقلیم است.

دکتر ماربا می گوید: سقف مناسب دما برای پوسیدونیا ۲۸ درجه سانتیگراد است. فکر می کنم از سال ۲۰۰۰ به این طرف در نیمی از طول تابستان دمای آب جزایر بالئاری از این بیشتر بوده است.

وی تاکید کرد: این دما باعث نابودی گسترده علفزارها نمی شود اما برای رشد این گیاهان مضر است.

پس برای حفاظت از این علفزارهای فوق العاده قدرتمند دریایی چه می توان کرد؟

در سال های اخیر اقدام دولت ها برای کمک به حفاظت از پوسیدونیا در بالئاری تشدید شده و آگاهی عمومی نسبت به اهمیت آنها درحال افزایش است.

با این حال دکتر ماربا می گوید که وقت و سرعت گرمایش، دو چالش مهم در این خصوص هستند.

انتهای پیام